سید امیرحسین حسینی پژوهشگر رسانه طی یادداشتی نوشت:
امروزه با توجه به گسترش ابزار ارتباط جمعی مانند تلفن همراه هوشمند، تبلت، کامپیوتر، لپ‌تاپ و ... نقش تأثیرگذار این ابزار در پرکردن اوقات فراغت و تربیت و شکل‌گیری شخصیت کودکان و نوجوانان، مسئله حضور کودکان در این فضا و مواجهه با انواع بازی‌ها و سرگرمی‌ها در فضای مجازی یکی از دغدغه‌های اصلی والدین و مسئولان شده است.
به گزارش مادرانه از روزنامه جوان، وی گفت: ورود کودکان به فضای مجازی بدون نظارت والدین سبب می‌شود که فضای مجازی علاوه بر آنکه باعث سلب فعالیت فیزیکی کودک در محیط و فضای طبیعی شود و وی را از کسب مهارت‌های اجتماعی، تحرک و کار‌های فیزیکی بازدارد، باعث اختلال در یادگیری، فرهنگ رفتاری، تربیت اخلاقی و مهارت‌های گفتاری او نیز می‌شود، اما از طرف دیگر، ارائه محتوای سالم و کنترل‌شده متناسب با شرایط سنی و جنسیتی کودک در این فضا، می‌تواند کمک خوبی به تربیت و حتی رشد فیزیکی و ارتقای مهارت‌های جسمانی کودک کند.
این روز‌ها که به دلیل شیوع و گسترش ویروس کرونا حتی درس خواندن کودکان و نوجوانان هم نیاز به دستگاه آنلاین و نرم‌افزار‌های مجازی دارد. باید توجه داشت به همین ترتیب که پیش می‌رویم با کودکان و نوجوانی روبه‌رو هستیم که بدون اینکه تجربه مناسب از حضور در فضای مجازی را به دست آورده باشند، به دنیای وسیع از مزایا و معایب متصل هستند. بنابراین لزوم نظارت و کنترل کودکان و نوجوانان در فضای مجازی بسیار حیاتی و مهم است.
ایجاد تأمین امنیت در فضای مجازی برای کودکان، نیاز به هماندیشی و همکاری دستگاه‌های مختلف و استفاده از نیرو و ظرفیت گروه‌های تخصصی مرتبط با این امر دارد. تصویب قوانین مربوط به جرایم اینترنتی و تعیین مجازاتهای متناسب، به ویژه جرایمی که کودکان و نوجوانان را هدف قرار میدهند، لازم است. همچنین گسترش نفوذ و فعالیت پلیس سایبری کشور که مسئولیت کنترل تولید و تبادل محتوا در اینترنت را برعهده دارد از مهم‌ترین تلاش‌هایی است که در سالهای اخیر در کشورمان برای تأمین امنیت و تولید محتوای جذاب و مناسب اینترنتی، صورت گرفته است.
با وجود همه کوششها و دستاورد‌های نهاد‌های مسئول، جای خالی اقدامات دیگری از جانب خانواده‌ها و گروه‌های مرتبط دیگر احساس می‌شود که داشتن سواد رسانه‌ای به این امر کمک شایانی خواهد کرد. یاد ندادن سواد رسانه‌ای صحیح به کودکان و نوجوانان، سرانجام پرخطری مانند اختلال در هویت، کمرنگ شدن ارزش‌ها، بی‌توجهی به فطرت انسانی و صفات نیک و ارزشمند، تشویق رفتار‌های نمایشی از طرف جامعه و تمکین آن‌ها از سوی کودک، تأیید فریبندگی، اغواگری در جامعه، حضور در فضای مجازی با هر بار دیده نشدن در دنیای واقعی، کاهش اعتماد به نفس و خود کم بینی و ظاهربینی را به دنبال خواهد داشت.
